Naceu entre a bruma gris e amurallada.
Filla desexada dun amor heroico;
heroico coma os viñedos da Ribeira Sacra.
Aprendeu a vivir, ditosa,
no centro das miradas cálidas
e na marxe das olladas frías.
Franqueouse a muralla, disipouse a néboa
e ilumináronse, coma pentagramas verdes,
os camiños da súa terra.
Aprendeu a tanguer
as cordas trémulas
da súa alma
e do seu corpo de muller.
E hoxe volve polos mesmos pentagramas verdes da súa terra,
de canto en canto e de danza en danza,
para non esquecer nunca
nin a néboa a disiparse
nin aquela primeira canción de berce.
C.V.G.