Maura fixo mal en morrer. Seguramente o único que realmente fixo mal en toda a súa vida.
Eu xa sei que foi sen querer, pero o certo é que a súa morte, prematura e inesperada, está a facer moito mal a moita xente, a causar moita tristeza, a tinguir de loito este fin de ano.
Pero ela nin conta se deu porque, se se decatara, por non facer mal, nin morrería.
Hoxe hai moita xente dorida e triste, moi triste.
Meu pai cando estaba abstraído, pensando no seu, e alguen o interrompia, protestaba dicindo: “¡non me desausentes!”. Iso quero facer agora: “Desausentar” a Maura e facer presentes tantos momentos, vivencias e acenos seus que, tan xenerosamente, achegaron agarimo, beleza, humor e ledicia as nosas vidas.
Quen “desausente” a Maura, ímolo ver, vivirá experiencia de chorar rindo e poderá comprobar como se acouga a tristeza, cando Maura ilumina a memoria.
Eternamente Maura.